اخلاق در صرف 2: وضعیت بی نماز در درگاه خداوند
قَالَ النَّبِیُّ (صلّ الله علیه و آله):
یَقُولُ الْکَلْبُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی خَلَقَنِی کَلْباً وَ لَمْ یَخْلُقْنِی خِنْزِیراً وَ یَقُولُ الْخِنْزِیرُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی خَلَقَنِی خِنْزِیراً وَ لَمْ یَخْلُقْنِی کَافِراً وَ یَقُولُ الْکَافِرُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی خَلَقَنِی کَافِراً وَ لَمْ یَجْعَلْنِی مُنَافِقاً وَ الْمُنَافِقُ یَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی خَلَقَنِی مُنَافِقاً وَ لَمْ یَخْلُقْنِی تَارِکَ الصَّلَاة.
ترجمه: سگ (با زبان حال خویش) میگوید: شکر خدایی را که مرا سگ آفرید و خوک نیافرید! و خوک نیز میگوید: شکر خداوندی را که مرا خوک آفرید و کافر نیافرید! و کافر نیز میگوید: شکر پروردگاری را که مرا کافر آفرید، ولی منافق نیافرید! و منافق نیز میگوید: شکر خداوندی را که مرا منافق آفرید و بینماز نیافرید!